Waarde lezer,
Nu het blog steeds meer en meer op een persoonlijk dagboek begint te lijken, grijp ik de actuele perikelen in Nederland aan om maar tegelijkertijd met de hervorming van het belastingstelsel ook het Kladboekje te hervormen. Ik begrijp dat jullie het nieuws over de hervorming van het belastingstelsel nog enigszins kunnen verteren...Maar ik beloof echter plechtig dat het Kladboekje weer terug komt met pittigere avonturen!
woensdag 24 juni 2015
Sprookjes uit het verleden of van een verre toekomst?
Waarom hebben we sprookjes, soaps, verhalen en mythes nodig?
Is het om te ontsnappen aan ons eigen leven? Wat op zich eigenlijk al een heel
avontuur is…
In mijn eigen donkerste dagen heb ik zelfs al verhaal gedaan
bij de Dr. Phil show, terwijl ik eigenlijk wakker lag in bed. Een hele
klaagzang over van alles en nog wat. Dingen die de directe gevolgen waren van
mijn keuzes. Het is alsof ik in een ander leven in Finland heb gewoond waar juist
die donkere dagen zich letterlijk en figuurlijk afspeelden, terwijl het pas 2 jaar geleden is. Tegenwoordig
fantaseer ik zelfs weer over Finland en hoe anders het ook had kunnen aflopen,
als ik maar even door die zure appel heen beet.
Wat vooraf ging aan de Dr. Phil show…
Finland heeft een stabielere economie, goede sociale vangnetten
en biedt vooral rust. “Waarom heb je Finland dan toch weer verruild voor het
harde Hollandse?” Zou je mij vragen als dit een gesprek was. “Nou …dat zal ik
je vertellen. Rutte was destijds nog geen minister president…” zou ik dan antwoorden
terwijl ik mijn klaagzang hierop voorzet. Het was namelijk zo dat ik samen met
mijn vriend naar Finland ging om daar samen aan een toekomst te werken maar
voornamelijk omdat mijn vriend daar familie heeft wonen. Ik was toen nog rebels
en mij leek het sowieso een uitdaging om weg te zijn van Nederland en alles
waar ik tegenaan schopte. Ik maakte op de valreep nog mijn opleiding af en
vertrok, even na hem, richting Scandinavië. Het begon allemaal romantisch maar
toen mijn vriend zijn droom verwezenlijkte en een pub opende, begon het echte
werk. Voor jezelf beginnen brengt al heel wat stress met zich mee maar dit uit
zich dubbel en dwars als je je in een ander land bevindt. Gelukkig had hij een
partner in zijn broer gevonden die er al, samen met zijn moeder, een tiental
jaar woonde. Nog een bijkomstigheid was dat broerlief ook een opleiding had
afgerond in de sector “het HORECA-geweld”. Naarmate de tijd verstreek begon ik
steeds meer controle te verliezen over mijn eigen leven en liet anderen steeds
meer voor mij bepalen welke koers ik op ging. Dit liet ik zelf gebeuren, omdat
ik er ook niks tegen deed. Mijn vriend en ik vervielen vanzelf in bepaalde
rollen die vooral ervoor zorgden dat ik geen kapitein meer was op mijn eigen
schip waardoor dit schip steeds verder van de thuishaven afdreef. Ik liet over
me heen lopen, had geen eigen hobby's, zette me enkel in voor de pub en kon daardoor
geen eigen werk vinden om zo ook mijn eigen dromen en verwachtingen te
realiseren. Ik raakte steeds geïsoleerder en besloot dat Finland een deprimerend land was. Totdat ik het na drie jaar genoeg vond en besloot dat het tijd
was om terug te gaan naar Nederland. De plek waar ik voor het laatst mezelf zag
in de spiegel. Want diegene die ik in Finland geworden was was veel te
afhankelijk en gedemotiveerd. Mijn vriend ging mee, want we wilden onder andere
toch een “happily ever after”.
Nu is het niet de schuld van mijn vriend of van een compleet land
dat ik mezelf verloor in het proces. Het is mijn eigen schuld dat ik niet op mijn eigen ontdekkingsreis ging in het nieuwe land. Nu ik mijn eigen
schip weer gekaapt had en ermee naar Nederland was gevaren kon ik weer alle kanten op en ligt nog steeds de hele horizon open
aan mijn voeten. Je leeft en je leert, zeggen ze in het Engels wel eens op de
tv. Ook al ben ik nu ouder en wijzer, stiekem mag ik er toch wel eens van
dromen om het nogmaals te gaan proberen in Finland op nieuwe voorwaarden. Alleen
dan trekt Dr. Phil opeens hard aan mijn oor en zegt dat ik te weinig financiële
middelen heb…
Of ik ook nog leuke dingen over Finland te melden heb dat lees je hier in een eerder artikel.
Of ik ook nog leuke dingen over Finland te melden heb dat lees je hier in een eerder artikel.
woensdag 17 juni 2015
Ik Tarzan, jij Jane!
Na de ‘man cave’ hebben we nu ook de ‘she shed’. Beiden irriteren mij mateloos bij de gedachte eraan maar de ‘man cave’ net ietsje meer.
Ik vind een ‘man cave’ geen slecht idee. Als er dan maar wel
een deur op dat hol zit. En als er in die deur dan ook maar een sleutelgat zit
waarvan de bijbehorende sleutel weggegooid is tijdens bedrijf. Overigens heb ik zelf geen behoefte
aan een ‘she shelter’. Ik heb uit voorzorg mijn hele huis al in '50 tinten grijs'
geverfd.
…met de haartjes rechtop!
Vorig jaar had ik kortstondig een soort van chronisch
wederzijds begrip met een collega. Ik kon er dus erg goed mee opschieten dus
verzon ik er automatisch een vriendschap bij. Dit was geheel ten onrechte omdat
je niet automatisch vrienden bent met iemand waar je het goed mee kunt vinden. Zo
bleek. Het zou ook oneerlijk zijn om een ander zomaar een vriendschap op te
dringen die er misschien niet op zit te wachten. Er zijn mensen die al genoeg
vrienden hebben, niet ik, maar er zijn wel zulke mensen…
Ondanks zijn grote sympathie voor anderen vond hij alles
marginaal, misschien mij ook wel. Ik hoor het hem nog zeggen.
Alleen, wanneer ben je aso en wanneer zit je op het randje?
Een erg moeilijk onderwerp want iedereen heeft zo zijn eigen opvattingen over
hoe het hoort en wat acceptabel is. Ik hou het erop dat het één grote
teleurstelling is. Als je eenmaal volwassen bent en erachter komt dat het er
allemaal minder volwassen aan toe gaat in de echte wereld dan dat je gedacht
had als kind zijnde dan sta je jezelf ook steeds meer toe. De ruggengraat die
ik als klein kind had is nu tot een flexibele vissengraat geworden en af en toe
sta ik voor de spiegel te preken over de maatschappelijke standaard en wat men
van mij verwacht. Ik houd mijn huis zo goed en zo slecht als het gaat schoon,
ik ga drie keer per week naar de sportschool en probeer zo min mogelijk dialect
te spreken evenals te vloeken. Als ik dit dan een week heb volgehouden dan gooi
ik in het weekend alles overboord om eens lekker te tieren in het Zeeuws
Vlaams! Op de kat natuurlijk. En als vriendjelief denkt dat het stiekem tegen
hem bedoeld is, heb je gegarandeerd vuurwerk
en kun je daarop verder borduren. Maar ik ben heus niet marginaal, vraag het
maar na bij de buren.
Neen, de vuile was hang je niet buiten. Geaccepteerd worden in
de tezamenleving maar ook weer geen schaap in de kudde worden. Is dat het
misschien? Maar hoe blijf je dan van betekenis? Even lekker rebels doen en de
mat stofzuigen met de haartjes van de stofzuigermond omhoog, tegen de
gebruiksaanwijzing in. Zo, die zit! En dan vanavond weer braaf naar de sportschool met de spierpijn van afgelopen maandag nog in mijn benen...
zondag 14 juni 2015
Walk away (and give up) closet?
Hier zit ik dan, alleen in huis maar toch afgezonderd in mijn ‘walk-in-closet’. Want als je wil schrijven, moet je je afzonderen. Dat hoort zo bij mensen die een hobby hebben waarbij inspiratie nodig is. Ik weet niet of ik meer inspiratie put uit de omgeving ‘walk-in-closet’ maar ik kan me in ieder geval wel beter concentreren.
Het heeft ook nogal wat voeten in de aarde gehad, mijn
‘walk-in-closet’ dus zal ik hem gebruiken ook, niet goedschiks dan wel
kwaadschiks. Ruim een half jaar lang lagen er alleen een hoop planken en
koffers die uitpuilden met kleding in dit derde, extra kamertje boven. Nu staat
er een grote kledingkast met drie zweefdeuren in, waarvan de middelste met
passpiegel, en een antiek ogend tafeltje met marmeren blad wat door moet gaan voor
mijn bureau. De stukken die ik nu schrijf moeten ook aanzienlijk beter zijn. Al
zit mijn laptop vol zand, tenminste zo klinkt ‘ie.
Ik had het mij zo mooi voorgesteld, een grote kast met
genoeg ruimte om alles netjes te ordenen waardoor ik ook elke dag
automatisch,als bij toverslag, tiptop voor de dag zou komen. Zoals sommige van
die ’high tea dames’ uit dat Engelse programma van rtl 5: Bed and Breakfast UK,
geloof ik. Geen idee waarom ik dat
altijd dacht want de kleding is nog altijd hetzelfde en erger nog, het baasje
van die kleding is ook niet veranderd. En delicate kledingstukken zijn voor mij
niet weggelegd. Evenals het houden van kamerplanten…
De stoeptegel aan de BBQ!
Het was nog maar gisteren, dat dit slecht functionerende koppel waar ik 50% van ben bij mijn tante en oom op visite was. Daar waren we aan het klagen dat het al half juni was en we nog steeds geen fatsoenlijke zomer hadden gehad. Dit beklag vond plaats onder het genot van vlees van de barbecue maar dit werd dan wel genuttigd in de nieuwe blokhut in de tuin want het was echt geen zomerweer.
Wanneer is het wel acceptabel zomerweer en hoe lang moet dat
aanhouden?
De barbecue was niet gepland. En van hun kant ook niet. We
waren er oprecht enkel heen gegaan om een beetje bij te kletsen en wat te
drinken te krijgen. Misschien met iets lekkers, want dat was er altijd wel als
we langskwamen. Het werd 4 uur en mijn tante herinnerde zich ineens dat ze veel
te veel vlees in de koelkast hadden liggen voor op de barbecue. Dat konden zij
met zijn tweetjes onmogelijk meester maken. Dus na enige twijfel, uit
beleefdheid, gingen wij in op de spontane uitnodiging om te blijven eten. Het
gemak waarmee het eten op tafel verscheen en het tempo waarin dit gedaan werd
was niet te volgen. Als ik een bbq organiseer dan is het alleen maar voor
onszelf en dan gaat hier twee dagen strakke planning aan vooraf waarbij de nodige
checklisten te pas komen. Ik zal het ook wijselijk uit mijn hoofd laten gasten uit te nodigen om te blijven eten.
Niet dat het mij niet gezellig lijkt, maar om ze een fiasco te besparen. Nog iets
waarin het in mijn volle wasdom ontbreekt, het organiseren van etentjes. Al
moet ik ook met een beschuldigende vinger naar wederhelft wijzen gezien hij het
organisatorisch talent heeft van een stoeptegel.
Terug naar de blokhut
waar het eten zoals altijd erg lekker was en de sfeer aan tafel gezellig, met
op de achtergrond de radio die aan stond. Ik dacht Skyradio. Het leek heel even
of we weer op de camping zaten. Maar de caravan van oom en tante was net
verkocht en voor het eerst dit jaar kamperen ze thuis in eigen tuin.
C’est la fucking vie!
C’est la vie, schreef Martin Bril een aantal jaren terug. Een simpel boekje wat bestond uit hoofdstukken van niet langer dan twee bladzijden waarin hij zowat fragmenten schreef wat er in hem opkwam tijdens zijn vele bezoeken aan Frankrijk. Het is een simpele maar goede titel, die mij buiten in de tuinstoel onder het genot van de zonnestralen en een non-alcoholisch drankje tot nieuwe inspiratie bracht. Steeds een paar simpele ingevingen, gedachtes die ik een aantal keren heb genegeerd. Tot vandaag, ik moest gewoon wat schrijven. Het maakt niet uit wat. Dat zo’n klein boek, geleend uit de boekenkast op werk, je weer een “boost” kan geven.
C’est la vie, het zit hem ook juist in de kleine dingen…
Ik ben wel van de kleine dingen, vooral omdat dat geld
bespaart. Ik ben alleen niet van de ‘fijne’ dingen. Mijn vader zei vroeger
altijd "bjoetieful leedie" tegen mij wat hij van 'Allo Allo' had herinner ik me misschien ten onrechte. Waarop ik altijd stellig antwoordde dat
ik geen 'bjoetieful leedie' was, gezien mijn Engels op mijn derde
levensjaar nog niet zo ver ontwikkeld was dat ik zou weten wat dat betekende.
Maar ik had gelijk. Ik ben geen 'bjoetieful leedie', ik ben een stoomwals die
overal doorheen ploegt in het omhulsel van een jonge vrouw. Ik benijd vrouwen
die er altijd piekfijn verzorgt uitzien en die de dagelijkse handelingen met dusdanige souplesse uitvoeren zodat ze nooit een kreukel in hun blouse krijgen. Ze
lijken altijd alles onder controle te hebben en doen dit met klasse. Daar het
bij mij ook allemaal onder controle is, kost het mij een aantal blauwe plekken,
rauwe nagels en een snottebel tegen de tijd dat ik nog maar de heg heb
gesnoeid. Dit is één van de redenen waarom ik maar geen lange nagels laat
groeien of make-up draag. Aan het einde van de dag zie ik er toch uit als een
beer. Dat is knap voor iemand met een kantoorbaan maar ik deinsde er dan ook
niet voor terug toen de baas aan me vroeg of ik even de trap van kantoor wou
schuren en beitsen. Het duurde me uiteindelijk twee weken voordat ik het project
opleverde.
Abonneren op:
Posts (Atom)