woensdag 24 juni 2015

Attentie!

Waarde lezer,

Nu het blog steeds meer en meer op een persoonlijk dagboek begint te lijken, grijp ik de actuele perikelen in Nederland aan om maar tegelijkertijd met de hervorming van het belastingstelsel ook het Kladboekje te hervormen. Ik begrijp dat jullie het nieuws over de hervorming van het belastingstelsel nog enigszins kunnen verteren...Maar ik beloof echter plechtig dat het Kladboekje weer terug komt met pittigere avonturen!


Sprookjes uit het verleden of van een verre toekomst?



Waarom hebben we sprookjes, soaps, verhalen en mythes nodig? Is het om te ontsnappen aan ons eigen leven? Wat op zich eigenlijk al een heel avontuur is…

In mijn eigen donkerste dagen heb ik zelfs al verhaal gedaan bij de Dr. Phil show, terwijl ik eigenlijk wakker lag in bed. Een hele klaagzang over van alles en nog wat. Dingen die de directe gevolgen waren van mijn keuzes. Het is alsof ik in een ander leven in Finland heb gewoond waar juist die donkere dagen zich letterlijk en figuurlijk afspeelden, terwijl het pas 2 jaar geleden is. Tegenwoordig fantaseer ik zelfs weer over Finland en hoe anders het ook had kunnen aflopen, als ik maar even door die zure appel heen beet.

Wat vooraf ging aan de Dr. Phil show…

Finland heeft een stabielere economie, goede sociale vangnetten en biedt vooral rust. “Waarom heb je Finland dan toch weer verruild voor het harde Hollandse?” Zou je mij vragen als dit een gesprek was. “Nou …dat zal ik je vertellen. Rutte was destijds nog geen minister president…” zou ik dan antwoorden terwijl ik mijn klaagzang hierop voorzet. Het was namelijk zo dat ik samen met mijn vriend naar Finland ging om daar samen aan een toekomst te werken maar voornamelijk omdat mijn vriend daar familie heeft wonen. Ik was toen nog rebels en mij leek het sowieso een uitdaging om weg te zijn van Nederland en alles waar ik tegenaan schopte. Ik maakte op de valreep nog mijn opleiding af en vertrok, even na hem, richting Scandinavië. Het begon allemaal romantisch maar toen mijn vriend zijn droom verwezenlijkte en een pub opende, begon het echte werk. Voor jezelf beginnen brengt al heel wat stress met zich mee maar dit uit zich dubbel en dwars als je je in een ander land bevindt. Gelukkig had hij een partner in zijn broer gevonden die er al, samen met zijn moeder, een tiental jaar woonde. Nog een bijkomstigheid was dat broerlief ook een opleiding had afgerond in de sector “het HORECA-geweld”. Naarmate de tijd verstreek begon ik steeds meer controle te verliezen over mijn eigen leven en liet anderen steeds meer voor mij bepalen welke koers ik op ging. Dit liet ik zelf gebeuren, omdat ik er ook niks tegen deed. Mijn vriend en ik vervielen vanzelf in bepaalde rollen die vooral ervoor zorgden dat ik geen kapitein meer was op mijn eigen schip waardoor dit schip steeds verder van de thuishaven afdreef. Ik liet over me heen lopen, had geen eigen hobby's, zette me enkel in voor de pub en kon daardoor geen eigen werk vinden om zo ook mijn eigen dromen en verwachtingen te realiseren. Ik raakte steeds geïsoleerder en besloot dat Finland een deprimerend land was. Totdat ik het na drie jaar genoeg vond en besloot dat het tijd was om terug te gaan naar Nederland. De plek waar ik voor het laatst mezelf zag in de spiegel. Want diegene die ik in Finland geworden was was veel te afhankelijk en gedemotiveerd. Mijn vriend ging mee, want we wilden onder andere toch een “happily ever after”.

Nu is het niet de schuld van mijn vriend of van een compleet land dat ik mezelf verloor in het proces. Het is mijn eigen schuld dat ik niet op mijn eigen ontdekkingsreis ging in het nieuwe land. Nu ik mijn eigen schip weer gekaapt had en ermee naar Nederland was gevaren kon ik weer alle kanten op en ligt nog steeds de hele horizon open aan mijn voeten. Je leeft en je leert, zeggen ze in het Engels wel eens op de tv. Ook al ben ik nu ouder en wijzer, stiekem mag ik er toch wel eens van dromen om het nogmaals te gaan proberen in Finland op nieuwe voorwaarden. Alleen dan trekt Dr. Phil opeens hard aan mijn oor en zegt dat ik te weinig financiële middelen heb…

Of ik ook nog leuke dingen over Finland te melden heb dat lees je hier in een eerder artikel. 

woensdag 17 juni 2015

Ik Tarzan, jij Jane!


Na de ‘man cave’ hebben we nu ook de ‘she shed’. Beiden irriteren mij mateloos bij de gedachte eraan maar de ‘man cave’ net ietsje meer.

Ik vind een ‘man cave’ geen slecht idee. Als er dan maar wel een deur op dat hol zit. En als er in die deur dan ook maar een sleutelgat zit waarvan de bijbehorende sleutel weggegooid is tijdens bedrijf. Overigens heb ik zelf geen behoefte aan een ‘she shelter’. Ik heb uit voorzorg mijn hele huis al in '50 tinten grijs' geverfd.


…met de haartjes rechtop!



Vorig jaar had ik kortstondig een soort van chronisch wederzijds begrip met een collega. Ik kon er dus erg goed mee opschieten dus verzon ik er automatisch een vriendschap bij. Dit was geheel ten onrechte omdat je niet automatisch vrienden bent met iemand waar je het goed mee kunt vinden. Zo bleek. Het zou ook oneerlijk zijn om een ander zomaar een vriendschap op te dringen die er misschien niet op zit te wachten. Er zijn mensen die al genoeg vrienden hebben, niet ik, maar er zijn wel zulke mensen…


Ondanks zijn grote sympathie voor anderen vond hij alles marginaal, misschien mij ook wel. Ik hoor het hem nog zeggen.

Alleen, wanneer ben je aso en wanneer zit je op het randje? Een erg moeilijk onderwerp want iedereen heeft zo zijn eigen opvattingen over hoe het hoort en wat acceptabel is. Ik hou het erop dat het één grote teleurstelling is. Als je eenmaal volwassen bent en erachter komt dat het er allemaal minder volwassen aan toe gaat in de echte wereld dan dat je gedacht had als kind zijnde dan sta je jezelf ook steeds meer toe. De ruggengraat die ik als klein kind had is nu tot een flexibele vissengraat geworden en af en toe sta ik voor de spiegel te preken over de maatschappelijke standaard en wat men van mij verwacht. Ik houd mijn huis zo goed en zo slecht als het gaat schoon, ik ga drie keer per week naar de sportschool en probeer zo min mogelijk dialect te spreken evenals te vloeken. Als ik dit dan een week heb volgehouden dan gooi ik in het weekend alles overboord om eens lekker te tieren in het Zeeuws Vlaams! Op de kat natuurlijk. En als vriendjelief denkt dat het stiekem tegen hem bedoeld  is, heb je gegarandeerd vuurwerk en kun je daarop verder borduren. Maar ik ben heus niet marginaal, vraag het maar na bij de buren.

Neen, de vuile was hang je niet buiten. Geaccepteerd worden in de tezamenleving maar ook weer geen schaap in de kudde worden. Is dat het misschien? Maar hoe blijf je dan van betekenis? Even lekker rebels doen en de mat stofzuigen met de haartjes van de stofzuigermond omhoog, tegen de gebruiksaanwijzing in. Zo, die zit! En dan vanavond weer braaf naar de sportschool met de spierpijn van afgelopen maandag nog in mijn benen...

zondag 14 juni 2015

Walk away (and give up) closet?


Hier zit ik dan, alleen in huis maar toch afgezonderd in mijn ‘walk-in-closet’. Want als je wil schrijven, moet je je afzonderen. Dat hoort zo bij mensen die een hobby hebben waarbij inspiratie nodig is. Ik weet niet of ik meer inspiratie put uit de omgeving ‘walk-in-closet’ maar ik kan me in ieder geval wel beter concentreren.

Het heeft ook nogal wat voeten in de aarde gehad, mijn ‘walk-in-closet’ dus zal ik hem gebruiken ook, niet goedschiks dan wel kwaadschiks. Ruim een half jaar lang lagen er alleen een hoop planken en koffers die uitpuilden met kleding in dit derde, extra kamertje boven. Nu staat er een grote kledingkast met drie zweefdeuren in, waarvan de middelste met passpiegel, en een antiek ogend tafeltje met marmeren blad wat door moet gaan voor mijn bureau. De stukken die ik nu schrijf moeten ook aanzienlijk beter zijn. Al zit mijn laptop vol zand, tenminste zo klinkt ‘ie.

Ik had het mij zo mooi voorgesteld, een grote kast met genoeg ruimte om alles netjes te ordenen waardoor ik ook elke dag automatisch,als bij toverslag, tiptop voor de dag zou komen. Zoals sommige van die ’high tea dames’ uit dat Engelse programma van rtl 5: Bed and Breakfast UK, geloof ik.  Geen idee waarom ik dat altijd dacht want de kleding is nog altijd hetzelfde en erger nog, het baasje van die kleding is ook niet veranderd. En delicate kledingstukken zijn voor mij niet weggelegd. Evenals het houden van kamerplanten…


De stoeptegel aan de BBQ!


Het was nog maar gisteren, dat dit slecht functionerende koppel waar ik 50% van ben bij mijn tante en oom op visite was. Daar waren we aan het klagen dat het al half juni was en we nog steeds geen fatsoenlijke zomer hadden gehad. Dit beklag vond plaats onder het genot van vlees van de barbecue maar dit werd dan wel genuttigd in de nieuwe blokhut in de tuin want het was echt geen zomerweer.

Wanneer is het wel acceptabel zomerweer en hoe lang moet dat aanhouden?

De barbecue was niet gepland. En van hun kant ook niet. We waren er oprecht enkel heen gegaan om een beetje bij te kletsen en wat te drinken te krijgen. Misschien met iets lekkers, want dat was er altijd wel als we langskwamen. Het werd 4 uur en mijn tante herinnerde zich ineens dat ze veel te veel vlees in de koelkast hadden liggen voor op de barbecue. Dat konden zij met zijn tweetjes onmogelijk meester maken. Dus na enige twijfel, uit beleefdheid, gingen wij in op de spontane uitnodiging om te blijven eten. Het gemak waarmee het eten op tafel verscheen en het tempo waarin dit gedaan werd was niet te volgen. Als ik een bbq organiseer dan is het alleen maar voor onszelf en dan gaat hier twee dagen strakke planning aan vooraf waarbij de nodige checklisten te pas komen. Ik zal het ook wijselijk uit mijn hoofd laten  gasten uit te nodigen om te blijven eten. Niet dat het mij niet gezellig lijkt, maar om ze een fiasco te besparen. Nog iets waarin het in mijn volle wasdom ontbreekt, het organiseren van etentjes. Al moet ik ook met een beschuldigende vinger naar wederhelft wijzen gezien hij het organisatorisch talent heeft van een stoeptegel.

 Terug naar de blokhut waar het eten zoals altijd erg lekker was en de sfeer aan tafel gezellig, met op de achtergrond de radio die aan stond. Ik dacht Skyradio. Het leek heel even of we weer op de camping zaten. Maar de caravan van oom en tante was net verkocht en voor het eerst dit jaar kamperen ze thuis in eigen tuin.

C’est la fucking vie!


C’est la vie, schreef Martin Bril een aantal jaren terug. Een simpel boekje wat bestond uit hoofdstukken van niet langer dan twee bladzijden waarin hij zowat fragmenten schreef wat er in hem opkwam tijdens zijn vele bezoeken aan Frankrijk. Het is een simpele maar goede titel, die mij buiten in de tuinstoel onder het genot van de zonnestralen en een non-alcoholisch drankje tot nieuwe inspiratie bracht. Steeds een paar simpele ingevingen, gedachtes die ik een aantal keren heb genegeerd. Tot vandaag, ik moest gewoon wat schrijven. Het maakt niet uit wat. Dat zo’n klein boek, geleend uit de boekenkast op werk, je weer een “boost” kan geven.

C’est la vie, het zit hem ook juist in de kleine dingen…

Ik ben wel van de kleine dingen, vooral omdat dat geld bespaart. Ik ben alleen niet van de ‘fijne’ dingen. Mijn vader zei vroeger altijd "bjoetieful leedie" tegen mij wat hij van 'Allo Allo' had herinner ik me misschien ten onrechte. Waarop ik altijd stellig antwoordde dat ik geen 'bjoetieful leedie' was, gezien mijn Engels op mijn derde levensjaar nog niet zo ver ontwikkeld was dat ik zou weten wat dat betekende. Maar ik had gelijk. Ik ben geen 'bjoetieful leedie', ik ben een stoomwals die overal doorheen ploegt in het omhulsel van een jonge vrouw. Ik benijd vrouwen die er altijd piekfijn verzorgt uitzien en die de dagelijkse handelingen met dusdanige souplesse uitvoeren zodat ze nooit een kreukel in hun blouse krijgen. Ze lijken altijd alles onder controle te hebben en doen dit met klasse. Daar het bij mij ook allemaal onder controle is, kost het mij een aantal blauwe plekken, rauwe nagels en een snottebel tegen de tijd dat ik nog maar de heg heb gesnoeid. Dit is één van de redenen waarom ik maar geen lange nagels laat groeien of make-up draag. Aan het einde van de dag zie ik er toch uit als een beer. Dat is knap voor iemand met een kantoorbaan maar ik deinsde er dan ook niet voor terug toen de baas aan me vroeg of ik even de trap van kantoor wou schuren en beitsen. Het duurde me uiteindelijk twee weken voordat ik het project opleverde.


Wil je ook inspiratie halen uit 'c'est la vie'? Hier kun je het boek van Martin Bril aanschaffen.