't NS Syndroom en de hoofdpijntrein

Nu er zoveel kritiek is op het grote, boze Fyramonster en deze zelfs van de Nederlandse railwegen wordt afgehaald, leek het mij een leuk momentje om ook even ons eigen kleine, Koninklijke wonder onder de loep te nemen, genaamd; de Nederlandse Spoorwegen. 

 

"Beste reizigers, de intercity naar Utrecht Centraal, Amsterdam Bijlmer Arena met als eindbestemming Schiphol, heeft een vertraging van 10 minuten." galmt het door de speakers op het station. Hier en daar beginnen de rookpalers gestrest aan hun tweede sigaretje te lurken...Voor velen een herkenbare situatie. Dit stukje draag ik dan ook op aan alle studenten en forenzen die hier dagelijks mee te maken krijgen. 

Het is best goed mogelijk dat je nu in de trein zit terwijl je dit leest. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik een persoonlijk record heb van 6 maanden treinvrij! Het is voor mij namelijk al een half jaar geleden dat ik Nederland bezocht en inmiddels heb ik reuze heimwee, maar niet naar de NS!

Ik herinner het me als de dag van gisteren: te korte treinen op mijn vaste traject met als gevolg 2 uur lang staan vanwege het zitplaatsentekort. Het alternatief was met je achterwerk charmant op de hydraulische arm van de treindeuren staan leunen. Het welbekende 'trapzitten' was niet voor mij weggelegd. Ik ben nogal preuts aangelegd en "oh wee!" als mijn zitvlak vies zou worden door het "tekortschieten van de NS!". Wanneer de trein eenmaal op het perron is aangekomen en de deuren der hemelen zich eindelijk openslaan, barst de strijd los. Even spreekt de Nederlander geen Algemeen Beschaafd Nederlands meer, en is de beschaving op zich al ver te zoeken. Ik doop het bij deze tot het NS-syndroom. Mocht je dus iemand tegenkomen op straat met een norse blik en een drammerige houding, dan kan het dus best zijn dat de arme ziel zich nog op het station waant en lijdt aan dit syndroom.

"Goedemiddag mevrouw...Goedendag meneer...Hallo jongedame, mag ik jouw kaartje eens zien?". Inmiddels is de trein vertrokken en al gauw maakt de treinagent controlerend zijn ronde.  Zodra ik de conducteur verderop gespot heb, raak ik het overzicht al kwijt: "Oh hij komt eraan! Waar is nu dat kaartje toch?!". Snel begin ik te zoeken en haal ik Labello tevoorschijn uit mijn handtas, gevolgd door een kam en papieren tissues. Met een versgeperste grimas op zijn gezicht, wat door moet gaan voor glimlach, kijkt hij nu ook mij aan terwijl hij wacht tot ik het kaartje nog net chaotisch uit mijn portefeuille tover. Waarom voel ik me toch altijd een zwartrijder terwijl ik toch burgerlijk een kaartje koop? Ik ben weleens mijn portemonnee kwijtgeraakt waarin het kaartje zich bevond. Toen ben ik er nog met een waarschuwing vanaf gekomen.

De trein stopt en er stapt een kudde mensen uit. Een goede gelegenheid om alvast naar een conventionele zitplaats te zoeken voor mijn inmiddels gekrenkte derrière. Ik begin rond te lopen en scan de omgeving af naar een schone stoel. Ja, dat is het dus ook nog eens; een bepaald percentage stoelen is besmeurd met een mysterieus goedje en/of etensresten. Echter wat de NS niet weet, is dat men daar iets op gevonden heeft: de Metro! En dan bedoel ik niet dat andere vervoersmiddel om van A naar B te komen maar het gratis krantje dat elke ochtend steevast wordt uitgedeeld. Men neme het krantje en plaatst dit zorgvuldig op de bevuilde stoel. Eventueel openvouwen indien de rugsteun ook bevuild is en voilá: men kan zitten.

Ik kijk nog eens om me heen naar wie er inmiddels allemaal is bijgekomen in de wagon waarin ik zit. Neen, geen bekende gezichten. Ik kan dus met een gerust hart mijn reis vervolgen, in alle rust en vrede. Ik wilde net mijn oortjes indoen totdat zich het tafereel met de treinagent weer afspeelde. Ditmaal hoorde ik een trapzitter klagen: "Conducteur, vindt u het nou ook niet belachelijk dat ik moet betalen voor een zitplaats in de trein terwijl er dus helemaal geen zitplaatsen zijn!?". Hij had een goed punt! "Ja meneer, voor dit soort klachten kunt u het beste een klachtenbrief opsturen. De gegevens staan op de website." was het antwoord. Teleurgesteld gaf de trapzitter zijn kaartje aan de conducteur. Zijn overwinning was van korte duur geweest. Op een politiek correct antwoord van de conducteur had hij niet gerekend. De trapzitter, strak in het pak met warrig krulhaar, haalde onvoldaan zijn Metro tevoorschijn... 

Ja, dit was het Nederland waar ik zo naar verlangde.

Heb jij ook genoeg van vertragingen? Vraag hier een vergoeding van de Nederlandse Spoorwegen. 

Intussen op het NS hoofdkwartier:

"Nou Piet, gelukkig ontspringen we mooi de dans, he. Nu die Fyra even lekker in de schijnwerper staat is er geen haan die naar onze ontregelde winterdienstregeling kraait."