'Humor' in je relatie, kan hij het aan? Of ben je de pechvogel die overal naar kan fluiten?
Soms zijn er van die dagen, dat je wel een beetje humor moet hebben. Dat je moet kunnen lachen om wat Moira voor je in petto heeft en hopen dat ze een hele slechte dag had. Ik heb het dus over die dagen dat werkelijk alles tegenzit. De dagen dat je je bus haalde maar de chauffeur deed alsof hij je niet gezien had en wegreed zonder jou. Je vervolgens naar huis begon te lopen en dat Zeus ineens daarboven de wc doortrok en alle neerslag net op die ene vierkante meter, waar jij je bevond, neer deed storten. De tijden dat je net een artikel uit de losse polsen hebt geperst en dat de computer ineens een roker blijkt te zijn. Die rook uitblaast en op zwart slaat alsof hij net een flinke trek heeft genomen van de E-sigaret. Dat je artikel1.doc verandert in een gevalletje “ik zag hem, ik zie hem en nu zie ik hem niet meer”. En alle gênante momenten die nog volop komen gaan. Waarop je bijvoorbeeld lekker over iemand aan het roddelen bent en de desbetreffende net al lang genoeg achter je zal blijken te staan en je het nog met een schaapachtige verklaring zal proberen te lijmen. Of de modernere variant: per ongeluk de verkeerde persoon whatsappen. En dat laatste gebeurt ook nooit bij de ietwat gewieksteren onder ons. Alleen wanneer ik als onschuldig mensje eens een roddeltje probeer te plegen…
Zo zijn er bij mij genoeg dagen geweest. Men zou kunnen zeggen dat die mijn zelfspot en gevoel van humor hebben gevoed of dat mijn zelfspot en gevoel van humor dat juist aantrekt. Zo zijn er ook wel eens onhandige situaties die in je relatie voorkomen die totaal gebaseerd zijn op misverstanden. Geloof het of niet; ik heb de zin “schatje, het is niet wat het lijkt!” vaak met recht uitgesproken. Ik blijk me altijd in situaties te kunnen wurmen waarbij ik totaal ongeloofwaardig uit de bus kom. Zo heb ik in het begin van mijn relatie ooit eens naar waarheid gezegd dat ik nooit uitga, ik ben simpelweg geen clubganger. Je kon er uiteraard de klok op gelijk zetten dat ik toevallig net diezelfde week werd uitgenodigd voor een vette party, alsof het de normaalste gang van zaken was.
Onze hele relatie is overigens gebaseerd op een misverstand en borduurt nog steeds fijn hierop voort. Hij riep ooit namelijk iets in de zin van “Het duurt lang man” waarop ik dacht dat hij zei “hey Blankman”. Je mag de verwarrende conversatie die daarop volgde zelf erbij verzinnen maar hij vormde wel een hilarische basis. In die jaren heeft de wederhelft gelukkig ook een gevoel voor humor ontwikkeld. Dit is niet geheel vrijwillig gegaan. Ik heb namelijk nog het meeste weg van een magneet die pech aantrekt. Ik bezit daarnaast niet alleen over de 'pech-magnetische' krachten maar straal ze vervolgens ook af op mensen in mijn directe omgeving. Ik probeerde dit vroeger altijd te saboteren. Ik dacht namelijk altijd dat mijn vriend, toen ik hem leerde kennen, een gelukspoeper was. Hij leek altijd gemakkelijk te krijgen wat hij wilde en raakte nooit verzeild in gênantheid. Ik begon me ietwat krampachtig aan hem vast te klampen in de hoop dat zijn geluk mijn pech overheerste en dat het wat op mij af zou stralen als een soort tegengif. In het begin was ik Moira hiermee ook te slim af maar zij had mij al snel in de gaten en heeft mijn vriend en mij nu maar beiden gedoopt met een gezonde dosis onhandigheid. We zitten nu gelukkig samen in het schuitje en varen er gedwee op los, want achteraf heb je de meest waanzinnige verhalen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dankjewel voor je kladje!