Dozijn dode duiven deel 2

Busje komt zo...

"Ja we gaan het echt wel redden, maak je toch eens niet zo druk!". Verzekerde mijn wederhelft mij. Een paar laatste woorden over de verhuizing rolden nog uit mijn mond voordat ik een angstige blik op vriendje Kalender wierp. Het was nu 25 januari. Mijn ogen gleden naar 8 februari: de datum waarop de eindinspectie van de woning plaatsvindt. In het vakje van 6 februari stond met een vluchtig handschrift: '2 jarig bestaan Pub' geschreven. We hadden het daar nog helemaal niet over gehad, maar zelfs na 2 jaar is een feest organiseren voor de gasten van de Pub een stressvolle zaak. Tot slot 9 februari: 'Vakantie India!' stond er met dikke, artistieke letters die helemaal buiten de grenzen van het vakje vielen. Dat was het kenmerkende, excentrieke handschrift van mijn schoonbroer...

Wat hieraan voorafging
Het busje uit deel 1 waarin we het matras van puur duivendons en overige inboedel zouden verhuizen, gaan we pas over 2 weken huren. Dat is wat De Hogere Familieraad uiteindelijk heeft besloten gezien er nog geen enkele bewoner tot inpakken is bewogen. Af en toe besluipt me het gevoel dat de situatie te vergelijken is met een spelletje 'wie het eerste knippert'. Je kent de uitdaging wel: je staart elkaar net zo lang aan totdat iemand beweegt of met de ogen knippert. Diegene is dan de klos en moet zijn deel van de weddenschap nakomen. Dat is in onze situatie te vertalen naar: je staart elkaar net zo lang aan totdat iemand beweegt tot inpakken. Diegene is dan de klos en kan doorgaan met inpakken tot het hele zooitje netjes in de bus is ingeladen. Vervolgens stel ik het me het zo voor dat de overige leden van de raad dan pas, heerlijk toevallig, uit winterslaap zullen ontwaken. Dat gezegd hebbende probeer ik me dus uit alle macht van het inpakken te weerhouden. Het is echt een uitdaging voor een stresskip zoals ik om niet alles volgens mijn strakke schema te doen.

Ondertussen...
Hoewel de verhuizing uit alle macht vooruit wordt geschoven is manlief heel enthousiast op huizenjacht naar een koopwoning voor schoonmoeder. Voordat wij naar Nederland immigreren wil hij zijn moeder goed achterlaten in haar eigen koopwoning, zodat ze gebakken zit. Min of meer een zoetje tegen de pijn van ons vertrek. "Ja we gaan het echt wel redden, maak je toch eens niet zo druk!" echoot het nog na door mijn hoofd...

Ik kijk nogmaals op de kalender: '19 februari - 15 maart: vakantie manlief en ik' en op 25 maart: 'Nederland, ik kom naar huis!'.

Geniet van onderstaande klassieker en neem ook een  Zwijmelmomentje:  "aaah...Nederland, waar de klompen nog altijd van hout zijn maar waar tegenwoordig hangplanten in zitten in plaats van voeten. Het land waarvan de staat heel toepasselijk een leeuw als nationaal wapen kiest. Supertrendy zo'n leeuw en exotisch! Nederland ik kan haast niet wachten, met je blauwe brieven en je oranje vlaggen..."

 Lees hier deel 1 van Dozijn dode duiven