Die eerste keer…

Terwijl ik hier bij een graadje of nul op het tapijt tegen de radiator aan zit, neem ik nog een lepel van mijn champignonsoepje. Het is winter...Klinkt romantischer dan het in werkelijkheid is: mevrouw Mittens, de kat, zit met haar derrière op de oplaadkabel van de laptop te azen op mijn eten. En ik moet serieus eens de aanschaf van een slabbetje overwegen of er zullen meer toetsen sneuvelen dan alleen de backspace.

Ik houd het niet langer vol, de woorden ontsnappen aan mijn lippen dus val ik meteen met de deur in huis zonder bruggetje of verhaaltje. Onlangs heb ik afscheid moeten nemen van Corrie. Onverwachts! Ik reed zoals gewoonlijk richting de expresweg toen ik merkte dat er iets niet goed was, mijn gevoel zei me al een paar dagen dat er iets mis was maar ik kon er de vinger niet op leggen. Twijfel nam de overhand en ik besloot een ommekeer te maken richting de garage. Daar, na 45 spannende minuten aan het infuus, bleek dat de koppakking vloeistof door de motor heen lekte. “Oh dat fixen we!” Dacht ik. “Corrie heeft al vaker wat gehad en is tot nu toe door niks geveld, het zal wel een kleine ingreep zijn.” Helaas veranderde kleine ingreep al snel in grote aanslag...(op mijn portemonnee). Toen de monteur mij vertelde dat het misschien wel €900,- kon gaan kosten viel er een moment van stilte terwijl ik bijna eindeloos staarde naar iets willekeurigs onder de motorkap. Ik ben teleurgesteld in Corrie dat ze me zo heeft laten vallen nadat ik haar volgetankt had! Ze staat nu ergens op een parking met andere soortgenoten en ik heb er nooit bij stilgestaan dat dat de laatste rit was die ik ooit met mijn eerste auto zou maken. Mijn eerste laatste keer in een eigen auto, zou je dus kunnen zeggen. Gelukkig vertrouwde ik op mijn voorgevoel  en ben ik niet in de middle of Belgium langs de weg beland. Dat lijkt me namelijk nog een grotere miserie dan in de middle of nowhere stranden.

Mijn rittenkaart liep ten einde en ik had mijn laatste rit gehad. Het heeft maar een jaar geduurd tot deze grote teleurstelling. Ik heb gehoord dat bij jongere auto’s alles voordeliger is. “Dan heb je zulke onderhoudskosten niet.” Hoor ik mijn moeder nog zeggen. En van een vriendin hoorde ik “Ja, die hebben maar eens in de twee jaar een APK nodig en na drie jaar ruil je ze weer in voor een andere”. Volgens haar is dit de voordeligste manier van rijden. Volgens mij daarentegen, is dit de voordeligste manier van daten. Mijn kerel heeft namelijk, wegens onderhandelingen die zich meestal na 22.00 uur des avonds voordoen, ook een ‘ritten‘kaart bij mij lopen die hij periodiek probeert te laten ‘afstempelen’. Inmiddels hebben we afgesproken dat de ritten ook meegenomen kunnen worden naar een volgende periode. Waarbij hij ze dus opspaart. Op die manier hoop ik uiteindelijk om ook bij hem maar om de 2 jaar een Algemene Periodieke te moeten geven. En over drie jaar…

En ze leefden nog lang en misschien wel gelukkig!

Behalve Corrie…

zoek op: rittenkaart(en), de: spaarkaart gehouden tussen een koppel, meestal door de man, met tot doel te sparen voor de coïtus. (Zuig dáár maar een puntje aan, Willibrord Frequin!)