Als ik 10 minuten op facebook zit zie ik alweer allerlei trouw, en-aanzoekfoto’s voorbij komen in mijn feed. Ik weet niet of het ligt aan mijn leeftijd en de leeftijd van mijn vrienden of dat ik mezelf er gewoon extra veel van aan begin te trekken. Ook een eventuele 'trouw-samenzwering' tegen mij sluit ik natuurlijk niet uit…
Trouwen is eigenlijk niks meer dan het wereldkundig maken
van “dit man-beest is getamd en heeft een baasje”. Als dit de kern is dan
hebben we trouwerijen niet meer nodig want dit gebeurd ook al wijd en breed op
sociale media. Overal kom je foto’s tegen van stelletjes die zich al zoenend in
de schijnwerper zetten waarbij ik het maagzuur dan al voel opkomen. Aan de andere
kant zit deze gewoonte zo diep geworteld in de mensheid dat de gedachte om de
ketting van onze voorouders voort te zetten op zich al romantisch is. Ondanks
mijn afkeer voor openlijke romantiek doet het toch wat met me als ik naar het
tv programma bridezilla kijk. Word ik emotioneel bewogen door de romantiek
van het trouwplaatje of door mijn empathie voor de terechte agressie van de
aanstaande bruid?
Trouwen; natuurlijk zit je er voor ‘de rest van je leven’ aan
vast zoals het hoort, bij voorkeur aan een beetje geletterde rakker. En dat ook nog
onder bepaalde voorwaarden, zoals ze mooi omschrijven, “in voor en tegenspoed”.
Al moet ik zeggen dat ik uit mijn relatie-ervaring van mening ben dat ‘tegenspoed’
niet altijd de volledige lading dekt. Als dit zo is heb ik een maas in de
trouwwet gevonden en zou je het huwelijkse contract kunnen vernietigen omdat de
huwelijksvoltrekker de voorwaarden niet voldoende heeft omschreven. In plaats
van voor-en, tegenspoed komt “in acceptabele tijden van
samenzijn en een plaatselijke apocalypse waarbij alleen jullie wereld instort” meer in de buurt, kijken of ze dan nog gewillig akkoord gaan.
Het ja-woord is nog niet gezegd of de kermis begint al tijdens de aanloop naar de
grote dag. Als het kabinet en de achterban van de bruidegom het ineens
willekeurig nodig vinden dat hij zijn laatste wilde haren verliest aan welke fetisj dan ook. Ik heb groot respect voor
het volk dat nog wel hun partner de eeuwige trouw zweert en tegelijkertijd hun
onderbroek schoon weet te houden in al dat witte goed. Ik grijp al naar de
kalmerende middelen bij de gedachte aan zo’n grootse dag vol emoties en
verwachtingen. Op een dag als mijn ruggengraat helemaal is volgroeid hoop ik
dat ik mezelf nog eens tref in een trouwjurk, al is het maar om eens te passen…
Wat deze vrouw hier voor elkaar heeft lijkt me ook wel wat! Duf jij wel met een ander in het huwelijkse bootje te stappen? Doe dan even je huiswerk en volg het geheim van een goed huwelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dankjewel voor je kladje!