De Vlissinger

Helsinki, 9-1-2013

Na gisteren een dag verzuimd te hebben op Penzu heb ik vanochtend eindelijk weer tijd gekregen om wat neer te `pennen`. Het tikt zo makkelijk weg dat ik straks nog richting een afkickkliniek afgevoerd moet worden als Manlief de pc weer eens een dagje bezet houdt...

De hoogtepunten van gisteren vind ik toch wel het selecteren van een aantal auto´s op gaspedaal.nl die in de race zitten om onze nieuwe gezinsauto in Nederland te worden! Zoals het hoort zijn we tot de top 2 gekomen door eerst de audities en de voorrondes uit te zitten totdat er 2 kanshebbers overbleven:

1. Hyundai Getz uit Vlissingen voor €4.495,- bouwjaar 2005 met 35.000 op de teller. En men ziet geen spoken, dat is inderdaad een dakraam bovenop! Wat voor mij op de één of andere manier opeens onmisbaar is in een auto terwijl ik er eerder nooit het nut van heb ingezien.

2. Chevrolet Kalos uit Nijkerk voor €3.499,- bouwjaar 2005 met 45.394 op de teller. Hoe leuk deze auto ook is, hij heeft geen dakraam! Hij is groter en heeft een afstandsbediening en is ook goedkoper maar dat weegt allemaal niet op tegen het sterrenkijken. Gelukkig heeft manlief een obsessie met de kilometerstanden van een auto en heeft deze er meer op de teller. De Vlissinger is dus nog niet uit de race.

De Vlissinger lijkt me wel een leuke naam voor ons toekomstig boodschappenkarretje. Dan klinkt hij gelijk wat imposanter. Over bijnamen gesproken, mijn moeder heeft een link gedeeld van een blog charmant genaamd `Club van slechte huisvrouwen´. "Hmm zou dat een hint zijn?"

Daarin vertelt een ietwat chaotisch lijkende dame over haar vriendin. Die geeft haar huishoudelijke apparaten namen om de huishoudelijke taken, die ze in stilte vertegenwoordigen, wat minder vijandelijk op te vatten. Het zou een band creëren alsof je een werknemer in dienst hebt. Zo noemde ze de stofzuiger Henkie. Op die manier zou Henkie het vuil wel van de grond zuigen. Dus geen zorgen als de man weer eens in alle geheimzinnigheid op zijn nagels zit te bijten en ze vervolgens pardoes op de grond laat vallen. Ik zal hier geen namen noemen...

www.clubvanslechtehuisvrouwen.nl

Echter, maak ik me ook schuldig aan het geven van namen aan apparatuur. Niet om er een band mee op te bouwen maar omdat ik dan weet wie ik moet uitschelden als er wat misgaat. Zo noem ik mijn mobiele telefoon Erik. Ondanks dat Erik geen Nokia is heeft Erik een Finse achternaam die zo belachelijk lang is dat die hier weglaat. Mijn computer had ik ook een naam gedoopt maar vanwege goed gedrag heet hij nu weer gewoon `computer` en verder hebben we het er niet meer over.

Terug naar het heden. Vandaag zitten we gezellig het klokje rond in de Pub. Na gisteren de avonddienst gedraaid te hebben in de pub zijn wij vannacht tijdens ons nachtelijke gesprekje tot de conclusie gekomen dat wij, eenmaal in Nederland, een kleine catering erbij gaan doen vanuit huis. Het feit dat ik hiermee instemde bewijst wel dat slaapdronkenschap niet alleen een abstract gezegde is. Na een nachtrust vergelijkbaar met mijn kleine teen...kort maar niet krachtig. Zitten we hier op werk van 9.00 uur tot 00.00 uur met wanhopige blikken naar elkaar te staren. In de hoop dat we elkaar en de pubgasten lang genoeg tolereren om de dag weer prettig af te sluiten. Zodat we morgen van onze welverdiende vrije dag kunnen genieten. En dan betekent genieten eigenlijk het organiseren van ons vertrek uit Finland, iets wat ik met veel genoegdoening zal doen.

Dagdromend over Nederland, keek ik net even op van mijn scherm om in de verte een paar Finnen het nieuwe doek over de biljarttafel zien te spannen.

Het oude doek is groen en het nieuwe is blauw. Een kleur waar de meningen onderling over verdeeld zijn. Het voelt alsof je een geglazuurde donut neemt als gezonder alternatief voor een oliebol: niet erg zinvol want het past helaas wéér niet bij ons Mediterraanse thema.